Een geluk bij een ongeluk ...

Zoveel het kan, rij ik met de fiets. Aja, want als ge genen auto hebt (laat staan, een rijbewijs), moet ge wel met de fiets gaan. En zo rij ik elke dag voor ondertussen al 4 jaar naar mijn werk. De afstand varieerde van 2 km naar 1,5km naar de huidige afstand van 3,5km. Op zich niet zo'n lange afstand, en grotendeels ook een fietsveilige route (dankzij een 2km lange fietspad helemaal weg van het verkeer). Dus dat betekent nog 1,5km van de route waar het 'gevaar' groter is. 

Al enkele keren was ik net ontglipt aan dat 'gevaar', maar vorige week donderdag was het zover. Ik had 'prijs'. Ik was nog maar net naar het werk vertrokken. (en reed dus nog niet te snel) Een geparkeerde auto opende zijn deur. Mijn fiets en ik hebben deze niet meer kunnen ontwijken en dus maakten we van dichtbij kennis met deze deur en daarna met de grond. 

En zo zitten wij nog de ganse week thuis, met een gekneusde bovenbeenspier (geen idee hoe dat exact heet). De afdruk van mijn stuur en rem staat mooi in mijn been. (ik ga u dit fraaie beeld besparen)

Dus wat doet een mens zoals als hij in de zetel ligt en zich amper kan verplaatsen. Tv kijken, rusten, wat op de laptop bezig zijn, naar de vele vogels kijken die aan de andere kant van de raam zitten, je laten bedienen door Mr Daydream (oohh, wat is het een schatje) en wat creatief bezig zijn, zoals verder haken aan een deken waar ik ongeveer een jaar aan begon. Ik had gehoopt het deken dit jaar nog af te hebben, dus die 'extra tijd' is welkom. 

Aangezien mijn fototoestel op de zolder ligt (een plaats waar ik momenteel niet geraak), kan ik u geen glimp geven van het deken, maar ik kan u wel zeggen dat het heel kleurrijk is en er veel uren werk inzitten.

Voor het eindresultaat te bewonderen, nog even geduld aub ...